IX ,,Otarcie się o śmierć ukochanej osoby, uświadamia nam jak ważna jest ona dla nas"

Tamtego wieczoru coś się zmieniło.

Jakieś uczucie zostało całkowicie stracone, a na jego miejscu wschodziło nowe. Inne, nieznane nam  wcześniej. Na początku to było niezauważalne, a ja sam go nie odczuwałem. Na początku nic nie znaczyło...

Tamtego wieczoru zaufałem jej całkowicie. Opowiedziałem o moich snach, a związku z tym dowiedziała się wiele o moim wczesnym życiu i zmartwieniach. 

Słuchała uważnie, a ja od czasu do czasu zerkałem w jej ciemne oczy. Raz świeciły współczuciem, innym razem  zrozumieniem, a niekiedy było pozbawione jakiegokolwiek blasku. Czułem, że mogę powiedzieć jej wiele, a ona to zrozumie i nie będzie zadawać zbędnych pytań. 

Wiedziałem także, że nikomu o niczym nie powie. Tak jak już mówiłem...zaufałem jej. 

Ona też była inna od tamtego dnia. Dalej wydawała się niezwykle poważną dziewczyną z niewinną twarzyczką, lecz częściej się śmiała. Jej oczy były inne...iskrzyła w nich iskierka radości, którą obdarzała wszystkich, na których tylko spojrzała...zwłaszcza mnie. 

Była inna też dla mnie. Bardziej otwarta i ufna. Nie bała się patrzeć mi prosto w oczy, otwarcie wypowiadać swojego zdania. Lubiłem ją taką. Wieczna nieśmiałość stawała się trochę uciążliwa, a nowe sytuacje i emocje jakimi się wtedy posługiwały pozwalały mi ją poznać bliżej, bez jej wiedzy. 

Więc kiedy minęły dwa dni, i dzieci wraz z Mia wyjechały poczułem przypływ smutku. 

Wyjazd rodzinny wzmocnił to uczucie...

Mijały dni, a potem tygodnie. Próbowałem skupić się na przygotowaniach przed trasą koncertową. Prawie codziennie jeździłem do studia. Na ostatnie ustalenia  związane z tym wielkim wydarzeniem. Miała to być trasa koncertowa po Europie. Druga w moim życiu, lecz tym razem mieliśmy odwiedzić wiele więcej państw niż ostatnio. Mniej więcej Republikę Federalną Niemiec,  Republikę Czeską, Rzeczpospolitą Polskę oraz Rosję. Byłaby to moja pierwsza wizyta w tych krajach. Z Mia często rozmawialiśmy przez telefon. Tylko raz rozpłakała się do słuchawki, kiedy poruszyliśmy temat choroby jej mamy. Nigdy więcej o tym nie wspominała, a ja nie chciałem słyszeć ponownie jak płaczę. Bolało mnie to...

Koszmary miałem rzadziej, nie wiem sam czemu. Może dlatego, że komuś się w końcu wyżaliłem? A może dzięki osobie Mie? Nie miałem czasu się nad tym zastanawiać. W ciągu ostatnich dwóch tygodni odwiedziłem szpital Św. Anny w San Francisko dwa razy. Za każdym razem wyjeżdżałem  stamtąd z uśmiechem na twarzy. 

Wieczorami chodziłem na spacery po posiadłości i napawałem się ciszą dochodzącą ze wszystkich stron. Czasem słyszałem dźwięk flesza od aparaty. Na początku niezbyt mnie to denerwowało. Było ciemno, a dźwięk dobiegał z odległych krzaków lub drzew za bramą, więc trudno im było zrobić udane zdjęcie, lecz z czasem słyszałem je coraz częściej. Przed koncertami zawsze tak było. Zaczęło mnie to poważnie irytować i w końcu kazałem ochronie częściej patrolować dom. Potem nie słyszałem już żadnych fleszy, i cieszyłem się z tego. W moim domu chciałem czuć się bezpieczny i prywatność była dla mnie najważniejsza. 

I tak właśnie mijał czas, umilały go codzienne rozmowy z panną Evens....

Minęły trzy tygodnie. Do rozpoczęcia  trasy koncertowej zostały zaledwie dwa oraz trzy dni. 

Od 5 poranków nie rozmawiałem z Mia. Ona sama nie dzwoniła, a kiedy ja próbowałem to odrzucała. 

Martwiłem się o nią. Nie wiedziałem czy wszystko u niej gra. Może miała jakiś wypadek? Zgubiła telefon? Oczywiście moje mózg dopuszczał same złe myśli. 

W końcu chwyciłem telefon i odszukałem numer do szpitala Św. Anny. Po kilku sygnałach odebrała sekretarka. 

- Szpital św. Anny w San Francisko słucham? - powiedziała na jednym wdechu, automatycznie. 

- Dzień Dobry, mówi Michael Jackson czy mógłbym rozmawiać z dyrektorką szpitala? - spytałem i usiadłem na kanapie pocierając czoło dłonią. 

- Oczywiście, już łączę. - oznajmiła po czym ponownie usłyszałem  sygnał, a zaraz po tym przywitał mnie miły kobiecy głos. 

- Panie Jackson, jak miło panna znowu słyszeć. 

- Mi panią również. - odpowiedziałem starając się by nie wyczuła w moim głosie zmartwienia. 

- Więc o co chodzi panie Jackson? - spytała. 

- Mam do pani prośbę. Pracuje u pani dziewczyna, która nazywa się Mia Evens?

- Owszem. Sprawiła jakiś problem?

- Nie, w żadnym wypadku. Tylko emm...- podrapałem się dłonią o kark i przymrużyłem oczy. - może wie pani co się u niej ostatnio dzieje? - to zabrzmiało głupio.

- Raczej nic niezwykłego- odpowiedziała szybko, i bez jakichkolwiek  emocji. 

- Zupełnie nic? - dopytywałem.

- Oprócz tego, że zmarła jej matka to nic - zdrętwiałem. Zmarszczyłem zdziwiony czoło. Jak to? Przecież miała żyć jeszcze parę miesięcy?! Wstałem, a za chwilę opadłem bez silny na kanapę. 

- Panie Jackson wszystko w porządku? - usłyszałem zmartwiony głos dyrektorki. 

- Powie mi pani gdzie leży jej matka? - spytałem, ale zabrzmiało to bardziej jak oznajmienie.

Na początku wahała się z udzielaniem tej informacji, powiedziała, że to niezgodne z przepisami, ale po chwilę zgodziła się mówiąc, że mnie zna i wiem, że nie użyje tych informacji by zrobić coś złego.

Podziękowałem serdecznie i nie czekając ani chwili dłużej wyruszyłem na cmentarz. 

W drodze stanęliśmy po bukiet i znicz. Oczywiście musiałem wziąć ze sobą ochronę, bez której niestety nie mogłem się ruszyć gdziekolwiek. Nigdzie nie zauważyłem paparazzi...Dzięki Bogu. 

W drodze nie myślałem o niczym konkretnym...

Przed oczami przelatywały mi jakieś obrazki, ale na żaden nie zwróciłem większej uwagi.
Obserwowałem drzewa za oknem, które z tą szybkością wydawały się zlewać ze sobą.
Rodzimy się po to aby żyć,żyjemy po to aby umierać. Kiedy człowiek zrozumie prawdziwy sens tych słów popada w przygnębienie. Teraz kiedy szedłem betonową uliczką wzdłuż cmentarza czułam się bardzo dziwne. Bliskość śmierci zawsze sprawiała, że rozmyślałem nad swoim życiem. Oceniałem złe i dobre sytuacje, a potem starałem się żyć lepiej. Czy to nie jest straszne? Żyjesz tak długo. Przeżywasz wzloty i upadki. Jesteś dzieckiem. Beztroskim, małym stworzeniem, któremu w głowię tylko zabawa, słodyczy i niepodzielna uwaga rodziców. Potem jesteś nastolatkiem. Zabawy, słodyczy idą w odstawkę, a uwaga jaką rodzice Ci poświęcają robi się denerwująca i namolna. Potem jesteś dorosłym...i tęsknisz za tamtymi latami.
Niebo przybrało  szarawą barwę, obawiałem się, że zaraz zacznie padać deszcz. Szedłem wzdłuż cmentarza i spoglądałem na groby.
Henryk Winson -  78 lat
Mady Gerbery -  50 lat
Ellena Richerd - 54 lata
Danniel McDonald - 7 lat
Świat jest nie sprawiedliwy. Jedni umierają ze świadomością, że przeżyli dużo i mogą spokojnie odejść z tego świata, inni nawet nie wiedzą co to znaczy...
Moja matka zawsze nam powtarzała kiedy szliśmy na cmentarz :
,, Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny" Wtedy nie rozumiałem tych słów, teraz też bym tak chciał...
Przystanąłem gdy w oddali pod jednym z grobów, przykrytym miliardem kwiatów i zapalonymi świecami dookoła, na drewnianej ławce siedziała dziewczyna w czarnym płaszczu i łkała cicho. Westchnąłem. Odwróciłem się w stronę ochrony i poprosiłem by zaczekali tutaj.
Podszedłem  cicho do grobu i złożyłem kwiaty. Przykucałem i wyjąłem z kieszeni zapalniczkę po czym położyłem zapalonego znicza obok grobu, gdyż na nim nie było już miejsca.
Przeżegnałem się i spojrzałem w stronę rudowłosej. Patrzyła na mnie oczami pełnymi łez i niewyobrażalnego smutku, bólu. Włosy opadały na jej bladą twarz, przez co nie widziałem policzków. Coś zakuło mnie w środku.
- Tak mi przykro...- Objąłem ramionami jej drobne ciało. Przycisnęła głowę do mojego barka i zaczęła gorzko płakać. Głaskałem dłonią rude włosy i starałem  jakoś uspokoić dziewczynę.
Drżała i płakała. Bolało mnie to. Jej smutek udzielił się i mnie. Oczy zaszły szronem, a oddech przyśpieszył, lecz nie. Nie mogłem zacząć płakać. Potrzebowała twardego wsparcia, kogoś kto ją  przytuli i doda sił. Kogoś kto zapewni, że wszystko będzie dobrze, a czas zagoi ranny.
- Płacz, jeśli tego chcesz. Przytul się jeśli będziesz czuła chłód. Ja zawsze będę przy tobie...

Siedziałem  na ławce od ponad 20 minut. Wpatrzeni w złote litery:
,, Hope Rilla Fleme Evens. Żyła lat 42.  Zawsze w naszych sercach"
- Kiedy...- odwróciłem twarz w stronę Mie. Podobnie jak ja wcześniej nie odrywała wzroku od nagrobka - moja babcia umierała, w domu byłam tylko ja. Tata był w pracy, mama wyczerpana poszła do sąsiadki, aby tam wylać swoje łzy. Nie chciała, żebym widziała jej płacz. Siedziałam przy  łóżku babci i trzymałam ją za rękę. Miałam dziewięć lat i nie rozumiałam całej tej sytuacji. Wielu rzeczy w tamtym czasie nie rozumiałam... Ale mimo wszystko zachowywałem powagą. Babcia wpatrywała się w moją twarz swoimi brązowymi, przepełnionymi miłością oczami. Słowa, które były jej pożegnalną mową, wtedy wydawały mi się tak bardzo nie jasne, ale teraz rozświetliły mój umysł...- jej głos były cichszy niż zwykle.
- Co takiego powiedziała? - spytałem również cicho jak ona. Mia opuściła wzrok na ziemie.
- Bóg widzi śmierć inaczej niż my. My widzimy ją jako ciemny mur, on jako bramę...- wyszeptała. Teraz ja spuściłem wzrok. Nie wiedziałem co powiedzieć.
- Wiesz...w życiu człowieka bywają czasem takie chwilę, które zostają w pamięci. Chociaż czas mija, one nie przemijają...- dodała po kilku sekundach. Jej wzrok powędrował teraz na mnie, lecz nie miałem siły zrobić tego samego. Myślałem nad jej słowami, nad  ich sensem. Po chwili coś zrozumiałem...
- Myślałaś czasem, że śmierć może być tym, co  nie dało nam życie? - szepnąłem.
- Jak to? - zdziwiła się.
- Może być tym co nie było nam dane. Może być szansą na spełnienie swoich marzeń, o których człowiek bał się komuś powiedzieć. Nikt nie wiem co tak naprawdę jest po śmierci, ale jeśli niebo istnieje to dla wielu może być szansą. - teraz mój umysł rozświetlił się - umiera się nie po to by przestać żyć, umiera się po to by żyć inaczej gdzieś indziej...- spojrzałem na jej bladą twarz. Na policzkach miała czerwone ślady po łzach, ale oczy nie były już takie same jak wcześniej, lekko się rozjaśniły.
- Wiesz co....- uśmiechnęła się blado - cieszę się, że przyjechałeś. Nie wiesz jak bardzo tego potrzebowałam...-  powiedziała. Spoglądaliśmy sobie w oczy. Była teraz samotna, nie miała nikogo przy sobie. Ja miałem rodzinne, lecz daleko i rzadko się z nią widywałem. Oboje byliśmy samotni, oboje potrzebowaliśmy wzajemnej siły...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dzień dobry.
Rozdział wyszedł...trochę dramatycznie. Dziwnie się sama sobie, że go napisałam :c
Starałam się by był dłuższy, lecz naprawdę ciężko mi to przychodzi :c
Dziękuje za wszystkie komentarze, jesteście kochani <3
Mam nadzieje, że rozdział się spodoba c:
Przez następne 5 dni nowa notka nie pojawił się gdyż wyjeżdżam do wujka i cioci :/
Życzę wam miłego dnia c:
Ps. Przepraszam za wszystkie błędy :/

,,Dzieli nas tylko chwila, i znów będziemy razem"