VIII ,,Mówisz, że to tylko przyjaźń... protestuje"

Muzyka do notki.

                                     

Była ubrana w to co zwykle. Czyli granatowe, obcisłe spodnie, tego samego koloru marynarka oraz śnieżnobiała koszula włożona za pasek, a na stopach czarne lakierki na niewielkim obcasie.  Włosy miała spięte w kok, a po bokach wystawały dwa rude, niesforne kosmyki. Wyglądała zwyczajnie, lecz miała w sobie to coś. To coś co sprawiło, że nie mogłem od niej oderwać wzroku...
Wyprostowałem się, kiedy stanęła przede mną  z niewielkim uśmiechem na ustach. Spojrzała przez moje ramie na La Toye i mamę, po czym podała mi dłoń.
- Witam panie Jackson - puściła mi porozumiewawczo oczko. No tak, nie mogliśmy mówić do siebie po imieniu w obecności mojej rodzinny. To głupia drobnostka, ale budząca podejrzenia moich bliskich...och.
- Miło mi panią ponownie widzieć - uścisnąłem jej dłoń i również mrugnąłem  prawym okiem. Usłyszałem cichy chichot La Toye za moimi plecami i miałem wielką ochotę przewrócić oczami, lecz się powstrzymałem od tego zamiaru. Wolałam skupić się na parze oczów przede mną....

Najpierw pokazałem maluchom domki, w których będą mieszkać przez następne dwa dni, a potem cóż...po co marnować czas? Poszliśmy się  bawić.
Zwiedziliśmy zoo, pojeździliśmy na koniach i ciuchcią dookoła działki. Po wieczór zostało wesoło miasteczko. Dawno się tak dobrze nie bawiłem. Beztrosko, przyjemnie...
Czułem szczęście tych dzieci, czułem miłość kiedy na ich twarzach pojawiał się uśmiech pełen słodyczy. Czułem po prostu radość.
- Mogę siedzieć z tobą Michael? - spytał Rayan. Chłopak w wieku 12 lat o blond włosach i niebieskich oczach. Chorujący już ponad dwa lata na białaczkę. Staliśmy właśnie w kolejce przy torze gokartowym.
- Pewnie. Będzie niezła zabawa -  powiedziałem i rozchyliłem usta w uśmiechu.
- Mogę prowadzić?
- Jasne.
Rozejrzałem się dookoła. W oddali na ławce, pod jedną z latarni, która rzucała złoty poblask siedziała rudowłosa. Głowę miała spuszczona na dół, a place zaciskała nerwowo na kolanach...
Zmarszczyłem czoło.
- Za chwilę wrócę. - obiecałem Rayanowi. Chłopak pokiwał głową i zaczął rozmawiać z przyjaciółmi, którzy stali przed nami. Przystanąłem obok rudowłosej. Na mój widok wyprostowała się gwałtownie i uśmiechnęła blado.
- Myślałam, że idziesz z Rayanem na gokarty - powiedziała cicho, słabym głosem. Tak jak zawsze miała w zwyczaju.
- Myślałem, że kiedy podejdę to powiesz mi o co chodzi - odpowiedziałem  i usiadłem obok niej - i ciągle mam taką nadzieje - dodałem uśmiechając się delikatnie.
Spojrzała na mnie zdziwiona.
- O nic nie chodzi. Wszystko jest w porządku - odpowiedziała poprawiając włosy. Westchnąłem...znałem ten gest.
- Nie muszę Cię znać cały wiek  by zauważyć, że czymś się martwisz. Wystarczy mi parę dni...- odwróciłem się bardziej w jej stronę. Stykaliśmy się kolanami.  Odwróciła wzrok w druga stronę na dzieci, dając mi jasny znak, że nie chce o tym rozmawiać. Ponownie westchnąłem. Przybliżyłem się do niej bliżej, po czym  delikatnie, dwoma palcami ująłem jej podbródek i zwróciłem w moją stronę.  Spojrzałem w jej czekoladowe, lekko zdziwione oczy, w których zobaczyłem...ból, smutek. I nagle poczułem coś dziwnego...jakby zrozumienie. Poczułem, że ona przeżywa  to samo co ja, że ona mnie rozumie mimo, że nic o mnie nie wie, mimo że niema pojęcia o moich snach, mimo że na ogół tak bardzo się  różnimy... po prostu nagle jej zaufałem.
- Możesz mi ufać, nikomu nie powiem o niczym. To zostanie miedzy nami, i będzie to naszą wspólną tajemnicą...- szepnąłem rozmarzonym głosem i przejechałem kciukiem po jej delikatnym, lekko zaróżowionym  policzku. Patrzyła na mnie przez chwilę dziwnym wzrokiem, jakby analizowała wypowiedziane przed chwilą słowa. Opuściła głowę, a z jej koka na głowę wyrwało się kolejne rude pasmo.
- Moja mama choruje na raka...-  ledwo dosłyszałem jej głos, głos pełen rozpaczy i żalu. Poczułem nagłe smutek, lecz nie byłem zszokowany. Wiele razy spotkałem się z taką odpowiedzą, to nie był pierwszy i ostatni raz. Ale mimo to...pięć słów, które padły z jej ust dziwnie mnie zabolały... Objąłem Mie ramieniem. Wtuliła się we mnie i zaczęła cicho szlochać.
- Bardzo mi przykre, jak mogę pomóc? - spytałem i przycisnąłem ją mocniej do siebie.
- Nie możesz pomóc. To zaawansowany stan, zostało jej parę miesięcy życia...- powiedziała przez szloch. Przejechałem dłonią po jej plecach, próbując choć trochę uspokoić dziewczynę.
- Przepraszam...
- Za co? - zapytała cofając się. Znowu siedziała na przeciwko mnie i ocierała rękawem od marynarki mokre policzki.
- Że nie wiem jak Ci pomóc...- szepnąłem.  Spojrzała w moje oczy, lecz nie był to zdziwiony czy zły wzrok... tylko wzruszony, z płomykiem podziwy gdzieś głęboko w środku. Czułem się odpowiedzialny, byłem zły na samego siebie za to, że nie mogę nic zrobić. Naprawdę chciałem jakoś zadziałać, z całego serca chciałem wywołać uśmiech na jej twarzy...tylko nie wiedziałem jak.
- Wiesz Michaela... nie znam Cię długo, nie wiem o tobie nic. Nawet nie znam tej śmiesznej informacji, jaki jest twój ulubiony kolor ale...czuje, że naprawdę Ci ufam - zakończyła spuszczając zawstydzona wzrok na  chodnik. Nie spodziewałem się tego...wyznania. Poczułem nagły przypływ ciepła gdzieś w środku, a na mojej twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech.
- Powiem Ci wszystko co zechcesz o mnie wiedzić - szepnąłem i chciałem jeszcze coś dodać gdy przerwał mi głos Rayana.
- Michael, nasza kolei! - krzyknął i gestem reki pokazywał bym przyszedł.
- Już idę! - odpowiedziałem. Równocześnie wstałem z Mia.
- Wy będziecie się ścigać, a ja będę wam robić zdjęcia - oznajmiła i włożyła dłonie do kieszeni spodni. Podniosłem kąciki ust do góry i razem skierowaliśmy się w stronę toru.

Ziemie znów pokrył mrok. Księżyc ponownie próbował go pokonać wraz ze swoimi odwiecznymi i  najwierniejszymi kompanami - gwiazdami. Wiatr, stary przyjaciel otulał wszystko wokół przyjemnym ciepłem, wprawiając w ruch liście, które szeleściły miedzy sobą jak stare plotkary.
W ciemności wszystko wydaje się inne...dziwne, nieznane, a nawet straszne.
Drzewo, na którym bawisz się za dnia, na którym masz swoją kryjówkę przed światem teraz odstrasza  swoimi gałęziami. Dróżka, którą codziennie chodzisz do ogrodu by podziwiać barwne kwiaty teraz wydaje się drogą w nieznane.
Strach umie zmienić wszystko. Z czegoś pięknego, w coś całkowici Ci obcego...
Lubiłem czasem po prostu posiedzieć w samotności na werandzie i porozmyślać nad tym co nas otacza. Rzadko miałem ostatnio na to czas...
- Sprawdziłam. Dzieci zjadły kolacje, wzięły prysznic i położyły się do łóżek. Są naprawdę szczęśliwe Michael...- odwróciłem się  w stronę schodków na werandę, na których stała teraz Mia.
Przytaknąłem głową.
- O czym tak rozmyślasz? - spytała podchodząc bliżej. Westchnąłem po raz setny tego dnia. Taaak..to zdarzało się często w moim wykonaniu. Siedziałem na bujanym fotelu, z nogą założoną na nogę i lekko przekrzywioną głową  w prawo.
- Proszę usiądź...- powiedziałem sennie. Mia odłożyła zeszyt z zapiskami na stolik i usiadła naprzeciwko mnie, na identycznym meblu.
- Piękna noc...- powiedziała spoglądając w granatowe niebo. W jej oczach odbijały się gwiazdy.
- Rzeczywiście...-powiedziałem, lecz potem uświadomiłem sobie, że mówiąc to nie patrzyłem  w niebo, tylko na Mie. Zamrugałem kilka razy i przetarłem twarz dłonią.
- Wszystko w porządku? Wyglądasz na zmęczonego. - zauważyła i zaczęła dokładnie analizować mój wygląd.
- Wszystko gra. Po prostu nie wyspałem się dzisiaj.- zapewniłem, lecz nie była to do końca prawda...
- Czemu kłamiesz? - zapytała z powagą na twarzy. Spojrzałem na nią lekko zdziwiony. Skąd  to wie?
- Nie kłamie.
- Po jednaj nocy człowiek nie ma podkrążonych i lekko zaczerwienionych oczów,oraz bardzo bladej twarzy.- uśmiechnęła się delikatnie przekrzywiając głowę na bok. Chciałem zaprotestować, ale to nie miało sensu. Uśmiechnąłem się tylko pobłażliwie...te kobiety.
- Masz racje. Ostatnio nie mogę spać.
- Dlaczego? - usłyszałem w jej głosie nutkę  zmartwienia.
- Mam koszmary...-powiedziałem prawdę. Już dawno chciałem komuś o tym wspomnieć, lecz nigdy nie nadarzyła się odpowiednia okazja. A po drugie nie chciałem jej okłamywać. - A ostatnio się jeszcze bardziej nasiliły.
- Może czymś się poważnie martwisz i dlatego...- zaproponowała. Zaprzeczyłem ruchem głowy.
- No to może w twoim życiu nastąpił jakiś znaczny przełom... - dodała po chwili.
Spojrzałem w jej oczy.
- Taaak...- westchnąłem.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dzień dobry kochani.
Nie wiem co powiedzieć...jesteście po prostu cudownie. Wasze komentarze, mnie wzruszają. Są takie cudowne, tak bardzo miłe...dajecie mi nimi siłę do tworzenia kolejnych rozdziałów. Jeszcze w życiu nigdy nie słyszałam tyle miłych słów skierowanych pod moim adresem. Ja..pierwszy raz w życiu nie wiem co powiedzieć c: Cóż...po prostu dziękuje.


Teraz o rozdziale.
Starałam się by był dłuższy, tak jak chcieliście. Mam nadzieje, że przypadnie wam do gusty c:
Jak pewnie zauważyliście do tej notki jest dołączona muzyka. Zazwyczaj tego nie robię, lecz ta piosenka według mnie idealnie pasuje do nastroju. A szczególnie w połowie notki.
Ps. Przepraszam za błędy :/

,, Mogę mieć wszystko - majątek, sławę, ale...ty mi w zupełności wystarczysz"